Mijn laatste wapenfeit op deze blog. Hoe het leven zo kan veranderen! Gedachtendoos is niet meer de persoon die ze beschreven heeft in de "wie ben ik" sectie. Het project is tot een einde gekomen. Ik leef in een warm land. Om een meer accuraat beeld te geven zou ik heel wat schrijfwerk moeten doen. En om eerlijk te zijn, daar heb ik geen zin in. En ook geen tijd voor. Andere dingen zijn op dit moment belangrijker. Deze Gedachtendoos was een fijne plaats om mijn verdriet tijdens een heel moeilijke periode te kanaliseren. Dat hoofdstuk heb ik ondertussen mentaal afgesloten. Een nieuw spannend hoofdstuk is gestart. Ik zoek mijn weg, op mijn eentje, en daarom wil ik deze Gedachtendoos die te zwaar weegt om mee te zeulen achterlaten. Misschien start ik ooit nog eens een andere gedachtendoos, of heropen ik deze om ze om te kieperen en opnieuw te vullen. Voorlopig sluit ik ze zachtjes en laat ze waar ze hoort, achter mij...
Nieuw leven
Nee, ik ben niet zwanger! Ik heb gewoon het gevoel dat ik aan een heel nieuw leven begonnen ben. Eentje dat niet meer rijmt met wat ik in de Wie ben ik Pagina geschreven heb. Eentje waarin Het Project een andere richting is uitgegaan dan voorzien. Maar waar ik wel heel blij mee ben. Ik zit nog altijd in Thailand maar heb de yoga ingeruild voor Medical Qigong. Ik leer, zie, voel en doe fantastische dingen. Mijn lichaam verandert. In de goede zin. De oude enkelblessure waarvan ik dacht dat ik altijd last ging hebben, heelt stilletjes aan. Mijn holle rug wordt stilletjes aan minder hol. Ik zit, sta en loop anders. Meer relaxt, minder gespannen. Ik moet er hard voor werken, duizend keer dezelfde uiterlijk poepsimpele oefeningen doen, pijn als een signaal zien dat ik de oefening niet goed doe, 700 keer op hetzelfde punt gecorrigeerd worden en doodmoe thuiskomen. Maar "loving every minute of it!" Een nieuwe gedachtendoos is in de maak...
Gemakkelijk of toch niet?
Bewust Zijn, in de Stilte zijn. Het is niet moeilijk alleen op het strand. Het hypnotiserend geluid van de golven in mijn oren. Geen mensen om me heen. Het wordt maar moeilijk in de wereld. Wanneer ik interageer met mensen. Wanneer ik in situaties terecht kom waar ik eigenlijk niet in wil zijn. Het is maar dan dat ik echt zie hoe bewust ik ben. Hoe ik reageer. Nemen mijn mind en mijn oude patronen het over of kan ik vanuit een nieuw perspectief (re)ageren? Misschien eens niets doen in plaats van weg te lopen. Het eens niet op mijn manier hebben en kijken wat dat met me doet. Aanvaarden dat ik me ongemakkelijk/boos/verdrietig/angstig voel zonder dat te willen veranderen. De controle loslaten...
patronen en spiegels
Mijn grote test is bezig, de familie is op bezoek en we reizen samen door het mooie Thailand. En ik zie patronen. Dezelfde patronen die ik ontdekt heb in mijn relatie met VV zie ik nu bij mijn ouders en in mindere mate bij mijn broer en zijn vriendin. Ze zijn spiegels voor mij. En ze vergroten uit. Ik zie de patronen en besef nu waar ze vandaan komen. Ik besef ook dat ik nog heel dikwijls terugval in net diezelfde patronen. Achteraf, dezelfde avond of soms al 5 minuten na het voorval denk ik: 'dju, ik heb het weer gedaan'! Maar ooit komt er een dag dat ik niet meer automatisch ga reageren. Dat ik net voordat ik iets doe of zeg, inzie dat ik een keuze heb. De keuze om anders te reageren.
De stille kracht in mezelf
In één van mijn vorige posts heb ik geschreven dat ik hier op het eiland een spirituele lerares heb die me mijn schaduwkanten helpt te ontdekken. Eigenlijk is dat een beetje een foute omschrijving. Ze helpt me patronen te ontdekken die ertoe leiden dat ik telkens opnieuw dezelfde situatie ontmoet. En ze helpt om deze patronen los te laten.
Zo had ze me de opdracht gegeven om maar eens te gaan kijken hoe ik me in de relatie met VV had gedragen, hoe ik reageerde en wat ik deed of niet deed. Waaaw, wat een lijst! Als ik die lijst zag, vroeg ik me af hoe het mogelijk was dat we nog 12 jaar samen zijn geweest. Dat hij niet na een maand gillend is weggelopen! Een kleine bloemlezing: Ik regelde alles: onze vakanties, onze financiën, tot zelfs de afspraken bij de kapper (onder het mom van: hij telefoneert niet graag) Ik nam hem dingen uit handen, ik probeerde hem te verbeteren (nee, dat doe je zo toch niet...) Ik had de controle in onze relatie: hoe de dingen gedaan moesten worden, wanneer we elkaar moesten zien,... Als hij de dingen anders zag, praatte ik zo op hem in tot hij meeging in mijn standpunt. Ik verdedigde mezelf, ik sloot mezelf af, ik toonde zelden of nooit gevoelens, werd nooit kwaad, bijna nooit verdrietig. De emoties bleven meestal maar op een vlakke lijn. Ik voelde ze wel maar ik uitte ze nooit. En als ik terugkijk, deed ik net hetzelfde in mijn eerste lange relatie...
We hebben daarop gewerkt en het blijkt dat ik het geloof had (vandaag losgelaten in een sessie met haar) dat emoties tonen gelijk is aan in de steek worden gelaten. Dat als alles onder controle was, alles goed was en dat ze dan van me hielden. Maar liefde kan je niet controleren, je kan niet controleren of iemand van je houdt. Maar dat geloofde het kleine meisje in mij wel. En ik heb dat geloof steeds weer aan mezelf bewezen. Ik koos altijd vriendinnetjes die opeens geen vriendinnetjes meer waren omdat ik een keertje boos was geworden. Ik koos partners die zelf ook niet met hun emoties konden omgaan en dan maar wegliepen als er emoties aan te pas kwamen. Ik zonderde me al op voorhand af in groepen want dan konden ze me toch niet kwetsen.
Taro heeft me laten zien en laten ervaren dat er een kracht is in mezelf die ik elk moment kan aanboren. Een kracht die niet door iemand anders opgeroepen kan worden en die niet kan teniet gedaan worden door iemand anders. Die ik niet kan weggeven, die er altijd is. Die kracht, die stilte, is de plaats in mezelf waar ik thuis ben bij mezelf, waar ik van mezelf hou wat er in de buitenwereld ook gaande is. Aan mij nu om de moed te vinden om anders te reageren, om mijn emoties toe te laten, te laten zijn, ze niet meer onder controle te houden. En telkens die stille kracht aan te boren.
Het schijnt dat de grootste test ligt in de omgang met je familie omdat je van hen (en zij weer van hun ouders) die geloven geleerd hebt. Als je niet meer terug in het patroon vervalt, weet je dat je het echt losgelaten hebt. Mijn test komt er binnen een kleine twee weken aan. Dan komen mijn ouders, broer en zijn vriendin over en gaan we samen drie weken door Thailand reizen. Ik ben er klaar voor...Ik wil niet meer terug naar de controlerende Gedachtendoos.
Als ik Taro een aantal jaren vroeger leren kennen had, zouden VV en ik dan nog samen geweest zijn? Zouden we samen tot een evenwichtige relatie gekomen zijn waar gevoelens wel geuit werden, waar ik hem de persoon zou laten zijn die hij was? Djees, ik heb altijd gedacht dat ik hem niet wilde veranderen... Zat ik ernaast...Ik kan alleen maar zeggen dat ik me niet bewust was van het achterliggende patroon en dat ik het in een volgende relatie anders zal doen.
Zo had ze me de opdracht gegeven om maar eens te gaan kijken hoe ik me in de relatie met VV had gedragen, hoe ik reageerde en wat ik deed of niet deed. Waaaw, wat een lijst! Als ik die lijst zag, vroeg ik me af hoe het mogelijk was dat we nog 12 jaar samen zijn geweest. Dat hij niet na een maand gillend is weggelopen! Een kleine bloemlezing: Ik regelde alles: onze vakanties, onze financiën, tot zelfs de afspraken bij de kapper (onder het mom van: hij telefoneert niet graag) Ik nam hem dingen uit handen, ik probeerde hem te verbeteren (nee, dat doe je zo toch niet...) Ik had de controle in onze relatie: hoe de dingen gedaan moesten worden, wanneer we elkaar moesten zien,... Als hij de dingen anders zag, praatte ik zo op hem in tot hij meeging in mijn standpunt. Ik verdedigde mezelf, ik sloot mezelf af, ik toonde zelden of nooit gevoelens, werd nooit kwaad, bijna nooit verdrietig. De emoties bleven meestal maar op een vlakke lijn. Ik voelde ze wel maar ik uitte ze nooit. En als ik terugkijk, deed ik net hetzelfde in mijn eerste lange relatie...
We hebben daarop gewerkt en het blijkt dat ik het geloof had (vandaag losgelaten in een sessie met haar) dat emoties tonen gelijk is aan in de steek worden gelaten. Dat als alles onder controle was, alles goed was en dat ze dan van me hielden. Maar liefde kan je niet controleren, je kan niet controleren of iemand van je houdt. Maar dat geloofde het kleine meisje in mij wel. En ik heb dat geloof steeds weer aan mezelf bewezen. Ik koos altijd vriendinnetjes die opeens geen vriendinnetjes meer waren omdat ik een keertje boos was geworden. Ik koos partners die zelf ook niet met hun emoties konden omgaan en dan maar wegliepen als er emoties aan te pas kwamen. Ik zonderde me al op voorhand af in groepen want dan konden ze me toch niet kwetsen.
Taro heeft me laten zien en laten ervaren dat er een kracht is in mezelf die ik elk moment kan aanboren. Een kracht die niet door iemand anders opgeroepen kan worden en die niet kan teniet gedaan worden door iemand anders. Die ik niet kan weggeven, die er altijd is. Die kracht, die stilte, is de plaats in mezelf waar ik thuis ben bij mezelf, waar ik van mezelf hou wat er in de buitenwereld ook gaande is. Aan mij nu om de moed te vinden om anders te reageren, om mijn emoties toe te laten, te laten zijn, ze niet meer onder controle te houden. En telkens die stille kracht aan te boren.
Het schijnt dat de grootste test ligt in de omgang met je familie omdat je van hen (en zij weer van hun ouders) die geloven geleerd hebt. Als je niet meer terug in het patroon vervalt, weet je dat je het echt losgelaten hebt. Mijn test komt er binnen een kleine twee weken aan. Dan komen mijn ouders, broer en zijn vriendin over en gaan we samen drie weken door Thailand reizen. Ik ben er klaar voor...Ik wil niet meer terug naar de controlerende Gedachtendoos.
Als ik Taro een aantal jaren vroeger leren kennen had, zouden VV en ik dan nog samen geweest zijn? Zouden we samen tot een evenwichtige relatie gekomen zijn waar gevoelens wel geuit werden, waar ik hem de persoon zou laten zijn die hij was? Djees, ik heb altijd gedacht dat ik hem niet wilde veranderen... Zat ik ernaast...Ik kan alleen maar zeggen dat ik me niet bewust was van het achterliggende patroon en dat ik het in een volgende relatie anders zal doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)